Bokito, de selfiestick

20 Maart 2017

Enkele jaren geleden kocht ik een selfiestick nadat ik deze natuurlijk eerst volkomen idioot had gevonden van menige toerist die met zo’n werphengel met telefoon erin rondliep. Ineens was ik zelf echter die toerist en zag het voordeel van zo’n hengel. Ik had thuis al eens gegoogled op de stick, hoe je het ding bedient en wat zoal de verschillen waren. Door totale onwennigheid kwam ik op mijn toeristenplek aan zonder de stick op tijd gekocht te hebben. Dan maar ter plekke doen!

Natuurlijk betaalde ik teveel voor een te slappe stick en werd ik met een zeer ongeduldige beantwoording van al mijn vragen mijn geld afhandig gemaakt en de winkel uitgewerkt. 
Hoe dan ook, ik heb hem meteen in gebruik genomen en heb er veel plezier aan beleefd. Eenmaal thuis raakte hij in ongebruik tot enkele weken geleden. 

“We moeten niet vergeten de selfiestick mee te nemen hoor!” En zo kwam ik hem hier in Thailand weer tegen. Ondertussen was ik veranderd van telefoon en doorgeschoven naar een groter en zwaarder apparaat en kreeg ik mijn twijfels over de veiligheid van mijn oude stick. Ook stond de houder niet meer al te recht op de stang en het zou toch te lullig voor woorden zijn als je mooie telefoon hierdoor eruit valt. 

In een land wat behoort tot het werelddeel Azië en waar iedereen lijkt vastgeplakt van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat aan zijn telefoon, moest het niet al te moeilijk zijn om een nieuwe stick te kopen. 

Weer kwam ik pas tijdens het actieve deel van onze reis erachter dat ik hem nu wel graag in mijn handen zou hebben gehad. Nu dus echt op zoek naar dat ding. 

En juist dan ben je op een plek waar je als enige blanke een bezienswaardigheid bent, er nauwelijks tot geen Engels wordt gesproken en mensen beginnen te lachen als ze je zien. 

We vonden een winkel die goede kans maakte om hem te verkopen. 

In Thaise winkels staat veel personeel en is weinig te doen. Bijna al het personeel is zelf bezig met zijn mobieltje en dat is heel gewoon. 
Ineens was er een staat van alertheid ingetreden met deze twee Farang die de winkel binnen kwamen. Er kwam een jonge vrouw op mij aflopen. Mannelijk gekleed, kort haar, stoer horloge en een manhaftige houding. Ik weet ondertussen ook wat dat betekent. Een begroeting volgde en wat klanken die vraagachtig overkwamen naar waar ze mee kon helpen. 
Een selfiestick heet volgens mij hetzelfde in het Thais dus ik zette een zo Thais mogelijk geluid bij mezelf aan waarmee ik “selfiestick” zei. Het werd niet begrepen. Natuurlijk werd het niet begrepen. Ze ging op zoek naar “de meest Engels sprekende collega” en kwam met een jonge man terug. Deze sprak met zijn meest Engels klinkende tongval Engels wat nog steeds klonk als Thais. Weer vroeg ik om een selfiestick waar ik een niet begrijpende blik bij kreeg. 

Dit moest ik anders gaan aanpakken en ik ging over naar gebarentaal. Die kwam binnen want ineens hoorde ik:” Oh, selfiestick!” Ja, die dus. 

Hij liep weg en kwam niet veel later terug met een flinke doos. 
Nou,nou, dacht ik, dat zal me wat zijn! Ik had mijn vorige stick in gedachten. 

Niet lachen nu want ik moest zelf mijn kiezen ook behoorlijk op elkaar klemmen bij de tekst op de doos, en mijn gedachten die onwillekeurig uitgingen naar iets anders met zo’n vergelijkbare naam van iets groots.  

“King Kong selfiestick” stond er op de doos. Verkrijgbaar in goud- EN zilverkleur. 

Nou, nou, dacht ik weer, dat moet hem dan maar worden. Een flink ding van metaal met goede bevestigingspunten en veel (mag ook wel met die naam) mogelijkheden. En een zeer schappelijke prijs!

Nou, kom maar op dan. 
De jongen was blij, had iets verkocht aan een Farang nog wel en was enorm in aanzien gestegen bij zijn collega’s door zijn voortreffelijke Engels. Zijn avond kon niet meer stuk. De mijne overigens ook niet en dat duurt nu al dagen. Om het ding een waardige uplift naar deze tijd te geven staat deze jongen nu als Bokito bij ons te boek. U hoeft maar Bokito te zeggen en er wordt een joekel van een selfiestick omhoog getoverd. 

Ben er blij mee.